Over
Het kunstenaarsduo Suzan Boogaerdt en Bianca van der Schoot werkt al samen sinds ze in 1999 afstudeerden aan de Mime-opleiding van de Theaterschool Amsterdam. Ondanks dat hun werk diep verankerd is in de anarchistische traditie van de Nederlandse Mime, hebben ze een praktijk opgebouwd die verschillende kunstdisciplines combineert. Boogaerdt/VanderSchoot’s werk wordt vaak omschreven als fysieke performance en video-installatie ineen—een synergie tussen de podiumkunsten en de beeldende kunst.
Hun werk leent zichzelf tot de grey space, de schemerzone tussen de black box en de white cube, waar ze zowel theatrale- als museale regels en conventies oprekken. Het duo creëert tussenruimtes waarin de homo digitalis haar lichamelijke gewaarwording kan trainen en handvatten krijgt om zich met haar off-line body te verbinden tot allerlei nieuwe (virtuele) werelden. Door een gender-bewuste lens onderzoeken ze hoe verschillende realiteiten, of het nu virtuele- of droomwerelden zijn, interfacen met de menselijke gebruiker. Boogaerdt/VanderSchoot stelt de vraag wie of wat het apparaat van het (menselijke) lichaam bestuurt, hoe dat de aard van het bewustzijn beïnvloed, en bijgevolg de totstandkoming van verschillende realiteiten. Het duo exploreert lichamelijkheid in al zijn verschijningsvormen en speelt met het idee van een lichaam als object. Daaruit volgt dat de menselijke performer niet als vanzelfsprekend centraal staat. Ze spelen met het vervreemdingseffect van o.a. gemaskerde figuren, cybors, poppen, avatars, en semi-gemechaniseerde karakters. Zo oppert Boogaerdt/VanderSchoot de vraag ‘Wat maakt ons menselijk?’ en faciliteren ze een herverbinding met de creatieve kracht van het leven zelf.
De Visual Statements-reeks (2011-2014) markeert een kantelpunt in Boogaerdt/VanderSchoot’s oeuvre. Geïnspireerd door Guy Debord’s Society of the Spectacle en Jean Baudrillard’s concept van het simulacrum, bevraagt het kunstenaarsduo de dominante beeldcultuur van onze huidige spektakelmaatschappij. Ze leggen gemediatiseerde representaties en hun claim op de realiteit bloot. Het vervreemdingseffect dat daarbij komt kijken biedt zowel een dystopische blik als een kritisch potentieel. In de Future Fossils-reeks (2017-2020) vervolgt Boogaerdt/VanderSchoot hun artistiek onderzoek over digitale wezens. Vertrekkende vanuit de vraag ‘Als de mens niet het centrale object is, wat is dan menselijkheid?’ onderzoeken ze wat het betekent om kunst te maken in een niet-menselijk tijdperk. Toenemend staat de relatie tussen mens, natuur en technologie centraal in hun werk. In de opkomende Rooms for Transformation-reeks (2021-…) maakt Boogaerdt/VanderSchoot ruimte voor de toekomst en dromen ze nieuwe werelden tot stand. Met het oog op het (pandemische) nu, creëren ze ruimte voor gemeenschappelijke dromen, zorg en heling. Daarbij blijven ze het vastgeroeste idee van ‘wat de mens is’ in vraag stellen om zo een paradigmaverschuiving in te zetten die nodig is voor de transformatie naar een meer leefbare toekomst.
